نكته جالب در باره اين‌ گفته اين است كه يك مجري تلويزيون نگران فراموش‌شدن بازي‌هاي بومي است در حالي كه مسوولان و نهادهاي ديگري مثل ميراث فرهنگي بايد چنين نگراني‌هايي داشته باشد و تلاش كند بازي‌هاي بومي كه ريشه در سنت و فرهنگ كشور ما دارند در گذر زمان و تغيير شرايط كشور به فراموشي سپرده نشود.

چون آداب و سنن يك كشور تمدن آن سرزمين را مي‌سازد و تمدن باعث افتخار نسل‌هاي مختلف مي‌شود، اما از آنجايي كه در كشور ما طبق يك قانون نانوشته تلويزيون بايد در همه امور پيشقدم شود بايد اين توقع را هم داشت كه در احياي بازي‌ها و آداب سنتي و بومي كشورمان تلاش كند. در سال‌هاي اخير برنامه‌هاي مختلف تلويزيون اعم از نمايشي و غيرنمايشي كمبودها و كم‌توجهي‌ها به مسائل مختلف را به مسوولان گوشزد كرده‌اند.

اكنون تلويزيون با داشتن بيش از 30 مركز صداوسيما در استان‌هاي كشور به چشمي بينا تبديل شده كه مي‌تواند همه امور كشور را رصد كند، نقاط قوت را بيابد و آنها را تقويت كند. وقتي تلويزيون شناسايي داشته‌هاي اجتماعي و فرهنگي را آغاز كند مسلما نقاط مغفول مانده شناخته مي‌شود.

يكي از مواردي كه ساليان سال است به آن كم‌توجهي شده بازي‌هاي محلي است كه هنوز در برخي از شهرستان‌ها بين كودكان و بزرگسالان رواج دارد. بازي‌هايي مانند چوگان كه ابتدا در ايران شكل گرفت و بعد به كشورهاي خارجي راه يافت و اكنون در كشور ما به بازي فراموش شده تبديل شده، اما در خارج از كشور به عنوان يك ورزش همگاني رواج دارد.

بازي 7 سنگ يكي از بازي‌هاي دوست‌داشتني و مهيج ايراني بود كه در همه جاي ايران، كودكان از آن لذت مي‌بردند، اما اكنون به بازي مهجور تبديل شده كه فقط در شهرستان‌هاي دورافتاده كه بچه‌ها به امكانات شهري مدرن دستيابي ندارند، ديده مي‌شود.

بازي‌هايي نيز هستند كه در شهرهاي مختلف به شكل بومي بين مردم منطقه طرفداران زيادي دارد كه ما از آنها بي‌خبريم، اما مي‌توان با شناساندن آنها به مردم به فرهنگ مردم منطقه ماهيت فرهنگي داد. اين ماهيت مي‌تواند در خودباوري مردم نقش موثري داشته باشد.

ايران سرزمين پهناوري است كه در گوشه و كنار آن آداب و سنن مختلفي برگزار مي‌شود. اين آداب زماني زنده مي‌مانند كه به آنها توجه شود. توجه به آداب بزرگ و كوچك يعني احترام گذاشتن به قشري از مردم كه جزو ملت ايران هستند.

تلويزيون كشور ما با داشتن دوربين در سراسر كشور مي‌تواند همه اين آداب و سنن را در قالب آثار نمايشي و مستند ضبط كند و با نمايش آنها همه مردم ايران را با هم دوست و هم‌فرهنگ كند بنابراين نگراني مسعود روشن‌پژوه را به عنوان مجري رسانه ملي مي‌توان با ارزش دانست و به اين نكته رسيد كه اگر همه دست‌اندركاران تلويزيون دلسوز فرهنگ ايراني باشند بازهم مي‌توان به احياي سنت‌هاي بومي در ايران اميدوار بود.