بله. فاميلي من پورشب است ولي برخي دوستان در سال‌هاي پيش، پورشيب تلفظ كردند كه به مرور هم اين نام جا افتاد. الان برايم تفاوتي ندارد و شما و ديگر دوستان هر كدام را كه مايليد و راحت‌تريد بنويسيد يا تلفظ كنيد.

اما من اين هدف را از 5 سال پيش تعقيب مي‌كردم و برنامه و تلاشي مستمر براي تحقق آن پياده كردم.

بله و البته 2 سال قبل از آن هم ملي‌پوش تيم اميد بودم كه حاصل آن 2 طلاي آسيايي و جهاني در اين رده سني بود. 5 سال پيش من عضو تيم جوانان بودم و در اولين اعزام، راهي رقابت‌هاي قهرماني جوانان جهان در قبرس شدم كه حاصل آن اولين حضور، يك مدال برنز بود. بنابراين نمي‌توانستم در حضور تركزاد كه نفر سوم بزرگسالان جهان بود، جايي براي خود در بازي‌هاي آسيايي دوحه قطر در نظر داشته باشم. پس هدفم را كسب طلاي گوانگجو قرار دادم. به خاطر مي‌آورم شعاري كه آن زمان، مسعود رهنما (مربي وقت تيم و سرمربي كنوني تيم ملي)‌ بر سر زبان ما انداخت اين بود كه «ما قهرمانيم‌ ـ تا چين مي‌مانيم».

من براي رسيدن به طلا، دو فينال زودرس را پشت سر گذاشتم كه به مراتب دشوارتر از فينال واقعي بود. به اين ترتيب كه ابتدا احمد معين كويتي برنده مدال طلاي بازي‌هاي آسيايي بوسان را شكست دادم و بعد حريف قزاق را كه برنده طلاي بازي‌هاي آسيايي دوحه بود از پيش‌رو برداشتم تا در ديدار پاياني با شكست حريف اندونزيايي كه داراي عناوين آسيايي بود به مدال طلا برسم. البته در اين مسير، واقعا مربيان تيم ملي با پيدا كردن نقاط ضعف و قوت حريفان، كمك شاياني به من كردند و اگر حمايت كامل فدراسيون و مسوولان ورزش نبود، چنين توفيقي به دست نمي‌آمد. به عنوان نمونه همين كه پيش از شروع بازي‌ها، ‌به همه اعضاي تيم اعم از برنده و بازنده پاداشي 5 ميليون توماني تعلق گرفت، سهم بسزايي در ارتقاي روحي ما داشت و البته اهداي سريع پاداش قهرماني و كسب مدال طلا هم كه جاي خود داشت.

به طور كلي در كاراته سنگين وزن‌ها بيشتر آسيب مي‌بينند. بر همين اساس من هم مصدوميت‌هاي زيادي بويژه دررفتگي‌هاي زياد انگشتان دست و پا را تجربه كردم ولي مسعود رهنما به عنوان سرمربي تيم ملي نقش موثري در كمرنگ كردن اين مصدوميت‌ها در عملكرد من داشت. او هر ملي‌پوش را به طريق و شيوه مخصوص خود او داراي انگيزه و شرايط مناسب رواني مي‌كرد. ازجمله به من مرتب تلقين مي‌كرد كه تو قدرتمندي پس نبايد تو را خسته و آسيب‌ديده ببينم. به طور كلي اگر ورزشكاري به آسيب‌هايش فكر كند و تحت تاثير آنها قرار گيرد، حتما در عملكرد او تاثير منفي خواهد گذاشت.

مقاومت قم كه باشگاه بسيار خوب و بي‌حاشيه‌اي است.

يك مربي و استاد برجسته نقش بسيار موثري در تربيت شاگردان خود دارد. فكر مي‌كنم حضور دباغيان چنين شرايطي را در كاراته قم به وجود آورده است. من خيلي نكات ناب و بكر را از او آموخته‌ام. من اهل شهر ايلام هستم و كاراته را در شهر خودم از كريمي راد آموخته‌ام. ضمن اين كه از دانش رهنما و هروي هم خيلي بهره برده‌ام، ولي در كنار احترام و دين به تمام اين عزيزان، احترام ويژه‌اي به مكتب كاراته قم و كاركشتگي دباغيان قائلم.

واقعا از مسوولان كشور تقاضا مي‌كنم، زمينه حضور اسپانسرهاي قوي در اين رشته را فراهم كنند، چون كاراته‌ بارها نشان داده در ميدان‌هاي مهم جهاني و بازي‌هاي آسيايي مي‌تواند اعتبار بالايي براي كشورمان به ارمغان آورد. الان اگر حسين روحاني و جاسم ويشگاهي را به عنوان قهرماناني كه بارها طلاي جهاني را كسب كرده‌اند از بقيه مجزا كنيم، يك كاراته‌كاي خوب ليگي بين 2 تا 18 ميليون تومان در طول سال دريافت مي‌كند. اين در حالي است كه ويشگاهي و روحاني هم بيش از 25 تا 30 ميليون تومان در سال نمي‌گيرند. اين ارقام به نسبت كيفيت كار، بسيار كم و ناعادلانه است. چون با اذعان به تمام زحماتي كه تمام ورزشكاران رشته‌هاي تيمي مي‌كشند من فكر مي‌كنم زحمت ورزشكاران رشته‌هاي انفرادي از آنها بيشتر است، چون اگر فردي در يك رشته تيمي دچار كم‌كاري شود، در كنار تلاش‌هاي بقيه، كمتر نمود پيدا مي‌كند، ولي در رشته انفرادي، ناآمادگي يك ورزشكار كاملا به چشم مي‌آيد.

من گوانگجو را يك خاطره فرض مي‌كنم و ديگر به آن فكر نمي‌كنم. در حقيقت از هم‌اكنون اهدف بعدي را دنبال مي‌كنم. با وجود آن كه ورزش كاراته المپيكي نيست ولي آرزويم اين است كه روزي اين ورزش المپيكي شود و فاتح مدال طلاي اين بازي‌ها شوم. هدف بعدي من هم كه دقيقا براي آن برنامه‌ريزي كرده‌‌ام طلاي مسابقه‌هاي قهرماني جهان است كه سال 2012 در پاريس برگزار مي‌شود. فكر مي‌كنم با تمرين درست و نيت پاك مي‌توان چنين موفقيتي را به دست آورد.