بله، همين‌طور است. من توانستم با سانتوز بيشتر خودنمايي كنم و بسياري از اميدها و احتمالات را به يقين تبديل كنم.

فكر مي‌كنم اين اتفاق در تمامي زمينه‌ها رخ داده باشد و اين حتي شامل توانايي جسماني‌ام مي‌شود. خوشبختانه توانستم به نمايش‌هاي خود در سال 2009، در سال 2010 استمرار بخشم. اين را مي‌توانيد حتي در تعداد گل‌هايي هم كه در سال 2010 زدم، مشاهده كنيد. مهم‌تر از هر چيزي اين است كه در كار و زندگي‌ام تكامل بيشتري يافتم و به درجات بالاتري رسيدم.

فكر مي‌كنم اوج روند يادگيري هر انساني زماني باشد كه دچار مشكلات و وارد زمان‌هاي سخت مي‌شود و در آن روزهاست كه پوست كلفت مي‌شود و مي‌فهمد كه با شكننده بودن به هيچ جايي نخواهد رسيد. بنابراين بايد دائما تجربه كسب كنيد و آدم محكم‌تري شويد.

ماجرا از دست من خارج بود و ابعاد آن توسط مطبوعات بزرگ‌تر شد. ظاهرا ساير بازيكنان تيم و مديران باشگاه هم او را نمي‌خواستند. اين از موارد و اتفاقاتي بود كه اصلا دوست ندارم آن را مجددا تجربه كنم.

من در آن زمان تصميم گرفتم كه در برزيل بمانم و به اروپا نروم، اما اين فقط اقدامي براي آينده نزديك است و شايد يكي دو سال بعد تصميم ديگري بگيرم، تصميم سختي بود، اما فكر مي‌كنم كه درست بود و رفتنم به اروپا نبايد به اين زودي شكل مي‌گرفت. الان هم افسوسي بابت آن ندارم. فعلا در سانتوز و كنار خانواده‌ام مي‌مانم.

اگر اين كار را بكنند، به نفع‌شان خواهد بود، زيرا پرتجربه‌تر شده و وقتي پايشان به اروپا مي‌رسد، پخته‌تر خواهند بود و طبعا به موفقيت‌هاي بيشتري دست خواهند يافت. در عين حال كوتينيو تابستان 2010 با 18 سال سن به اينترميلان رفت و آنجا موفق هم بوده است و در نتيجه نمي‌توان يك حكم كلي داد كه براي همه نفرات شمول داشته باشد.

اگر اين چنين باشد، واقعا احساس غرور خواهم كرد زيرا سنم هنوز بسيار پايين است. من هميشه آرزو داشته‌‌ام كه نفر اول سانتوز محسوب شوم و اينك كه به آن رسيده يا بسيار نزديك شده‌ام، هيچ چيزي مثل اين مساله مرا غرق در غرور و سرور نمي‌كند.

طبعا بسيار شاد شدم زيرا او بهترين مربي فعلي برزيل است و هر جا رفته، موفق شده و وقتي كسي اين چنين از شما تعريف مي‌كند، بايد واقعا احساس غرور كنيد زيرا يك متخصص درجه اول در ورزش فوتبال است.

هر چه بود، يك الزام بود و چاره‌اي جز اين نداشتيم زيرا روبينيو و آندره، زوج خط حمله تيم را مي‌ساختند و من چاره‌اي جز يك خط عقب‌نشيني نداشتم. با اين حال هم من از اين تجربه راضي بودم هم روبينيو گله‌اي نداشت. ما گروهي و يكپارچه دفاع مي‌كرديم، اما سرعت‌مان در انتقال از حالت دفاع به حمله فوق‌العاده و چيزي بود كه فرصت‌هاي گلزني زيادي را براي ما مي‌ساخت و ما را به پيروزي مي‌رساند.

به هر حال اين هم يكي از تيم‌هاي ملي كشورم است و پوشيدن پيراهن هريك از آنها يك افتخار است و هر تيمي كه به نام سله‌سائو و با رنگ زرد و آبي به ميدان برود حاضرم برايش توپ بزنم. اين احترامي است كه به كشورم بدهكارم.

بله، اين هم انگيزه‌اي اضافي براي ما است. من مسابقات فوتبال دو المپيك اخير را كه هر دو با قهرماني آرژانتين به پايان رسيد، پاي تلويزيون تماشا كردم و به اين خاطر بسيار مايلم كه يك سال و نيم بعد در لندن، برزيل را براي اولين بار قهرمان فوتبال المپيك كنم. درست است كه به جام جهاني 2014 و فتح آن بسيار چشم دارم، اما طلاي المپيك نيز جاي خود را دارد.

اين مساله يك فشار فكري و روحي مضاعف را هم به آدم وارد مي‌كند كه خوشبختانه به رغم سن كم به آن خو گرفته‌ام و اگر اين كار را نكنم، خبري از فتوحات و جام‌هاي بعدي برايم نخواهد بود.