اما وقتي فدراسيوني كميته فني نداشته باشد و از سازمان تيم‌هاي ملي بي‌بهره باشد و مدير تيم‌هاي ملي هم نداشته باشد، شايد تنها راه اين باشد كه كاري به اين مهمي را كه گزينش آن صددرصد فني است به مراجعه‌كنندگان سايت فدراسيون بسپارد.

كاش اعلام مي‌شد كه فقط مربيان و كارشناسان مي‌توانند فرم تنظيم شده را پركنند تا كمي منطقي‌تر به نظر مي‌آمد، با اين وجود چه خوب چه بد، آراي جمع شده حكايت از آن دارد كه هيچ‌كس دل خوشي از مربيان شرق اروپا ندارد و اكثريت قريب به اتفاق راي‌دهندگان آندرا آناستازي، ‌سرمربي چند ماه پيش تيم ملي ايتاليا را ترجيح داده‌اند. آناستازي متولد اكتبر 1960 در حومه مانتووادر ايتالياست، 2 فرزند دارد و خانه‌اش پر از مفرش‌هاي ايراني است و او فرهنگ و تاريخ ايران را مي‌داند و تمايلش را براي قبولي سمت سرمربيگري تيم ملي كشورمان ابراز كرده است. به قرار اطلاع فروردين ماه سال جديد به تهران خواهد آمد تا مرحله پلي‌اف ليگ برتر باشگاه‌هاي كشورمان را از نزديك تماشا كند.

حضور آناستازي در تيم ملي ايتاليا شامل 3 فصل است، ابتدا به عنوان پاسور به عضويت تيم ملي كشورش درآمد و با توجه به قد 181 سانتي‌متري‌اش (نانو)‌ يعني قد كوتاه لقب گرفت، اما هرگز در سايه غول‌هايي چون لوكچتا و ... قرار نگرفت. در سال 1991به دوران بازيگري خود خاتمه داد و به جرگه مربيان پيوست و سرمربي تيم‌هاي نامداري چون مونتي چياري شد و تجربه حضور در 141 مسابقه بين‌المللي را در خدمت واليبال كشورش قرار داد. در سال 1999 سرمربي تيم ملي ايتاليا شد و نتايج شگفت‌انگيزي خلق كرد.

در المپيك سيدني سوم شد و در ليگ جهاني طلا گرفت، قهرمان اروپا شد و آنگاه در سال‌هاي 2007 ـ 2006 سرمربي تيم ملي اسپانيا شد و مجددا از سوي فدراسيون واليبال ايتاليا روي نيمكت داغ مربيگري نشست. آناستازي در مسابقات جهاني سال‌جاري در ايتاليا چهارم شد و مگري، رئيس فدراسيون واليبال اين كشور تصميم گرفت او را كنار بگذارد. آناستازي چه در دوران مربيگري و چه در زمان بازيگري يك بازيكن باشخصيت و قابل احترام بود. او ميزان مبلغ دستمزد خود را هم به طور ضمني اعلام كرده و با شناختي كه از واليبال ايران دارد‌، آمادگي‌اش را براي حضور در كشورمان اعلام كرده است. بدون ترديد آناستازي يكي از بهترين مربيان جهان است و مي‌توان او را همتراز خوليو ولاسكو، دانيل كاستلاني، لوزانو و ديگر مربيان ايتاليايي و آرژانتيني دنيا خواند كه در بورس قرار دارند.

در گفت‌وگويي كه با برخي از كارشناسان و صاحب‌نظران واليبال داشته‌ايم بيشتر آنها آناستازي را بهترين گزينه براي واليبال ملي خوانده‌اند.

حتي مصطفي كارخانه مربي موفق دهه گذشته واليبال كه مخالف حضور مربيان خارجي است، مي‌گويد: اگر قرار باشد مربي خارجي بياوريم بايد بهترين باشد و من آناستازي را بهتر يا مدرن‌تر از گائيچ مي‌دانم. ايرج مظفري كاپيتان و مربي پيشين تيم ملي هم مي‌گويد: گائيچ شايد به دليل شناختي كه از بازيكنان ما دارد، شرايط مطلوب‌تري داشته باشد، اما واليبال ما يك مربي بزرگ مي‌خواهد كه در كنارش هم بازيكنان و هم مربيان ايراني بهره ببرند. لذا براي درازمدت به آناستازي راي مي‌دهم. مظفري تاكيد مي‌كند اگر گائيچ بيايد شايد مانند دوران گذشته تحت تاثير هموطنش «ست كوويچ» قرار بگيرد. ست كوويچ مربي مورد تاييدي از نظر جامعه مربيان ايراني نيست، اما البته بايد به جملات مظفري اين نكته را اضافه كنيم كه گائيچ كه سال پيش يك تيم هفتم ـ هشتمي روسيه را در اختيار داشت حالا به يك مربي بيكار درجه چندم تبديل شده است و بدون ترديد اگر يكي از بهترين مربيان دنيا بود سمت سرمربيگري تيم‌هاي ملي يكي از كشورها ـ حداقل صربستان ـ را به او پيشنهاد مي‌كردند. به اين ترتيب فدراسيون واليبال كه عزم خود را براي ايجاد دگرگوني در تيم ملي جزم كرده است، چاره‌اي ندارد جز اين كه پخته‌تر و سنجيده‌تر عمل كند، چراكه اول بايد زمينه كار را براي مربيان تراز اول خارجي فراهم كند، سپس براي يك كاسه شدن تمرينات و اداره و هدايت تيم‌هاي ملي، برنامه‌ريزي را به مربي خوب خارجي بسپارد و آن گاه در انديشه دستياراني داراي صلاحيت فني و اخلاقي براي او و مربيان رده‌هاي سني نوجوانان و جوانان باشد، كاري كه حداقل به دو سه ماه وقت نياز دارد.

تا جام‌ ملت‌هاي آسيا كه مهرماه در ايران برگزار خواهد شد و تيم اول جواز حضور در بازي‌هاي المپيك لندن را به دست مي‌آورد، فرصت زيادي نداريم. به همين دليل پيشنهاد مي‌كنيم بلافاصله بعد از انجام انتخابات، رئيس فدراسيون واليبال با تشكيل جلسات متعدد با حضور خبرگان و دلسوزان اين رشته، بهترين گزينه را براي هدايت تيم ملي برگزينند. در اين بين البته هنوز بركناري حسين معدني صددرصد نشده است، او 5 سال تيم ملي را در اختيار داشت و نتايج بدي نگرفت، اما نتوانست براي مسابقات مهم و سرنوشت‌ساز ازجمله فينال بازي‌هاي آسيايي گوانگجو نقش يك هادي قوي را ايفا كند و از همه بدتر اين كه به جاي پذيرش نقدها و نظرهاي فني در چالش رسانه‌اي برخي خبرگزاري‌هاي غيرتخصصي قرار گرفت و مقابل تمامي منتقدان و مربيان قرار گرفت و خود را برحق و ديگران را ناحق خواند. بي‌شك اين طرز تلقي از يك مربي ملي كه بايد خويشتندار باشد و حرمت ديگران را رعايت كند تا احترام احترام بياورد چندان خوشايند نبوده و نيست.

از معدني نوشتيم، بدون ترديد او تجربيات زيادي در كنار تيم ملي اندوخته است و در كنار يك نسل طلايي نيز در واليبال ايران موفقيت‌هاي درخور توجهي كسب كرده است. به اعتقاد ما اگر او نخواهد دستيار سرمربي جديد باشد، مي‌توانيم از وي به عنوان سرمربي تيم‌هاي ملي نوجوانان يا جوانان استفاده كنيم. او شايد براي ملي‌پوشان بزرگسال دانش و حرف جديدي براي گفتن نداشته باشد، اما ترديدي نداريم كه توانايي هدايت تيم‌هاي رده‌هاي سني پايين‌تر را دارد. هرچند كه در رده جوانان نبايد از كنار نام مربياني چون مصطفي كارخانه نيز به آساني عبور كرد. كارخانه با كارنامه‌اي درخشان نبايد كنار بماند. او، عليرضا معمري، بهروز عطايي، محمود افشاردوست، ايرج مظفري، اصغر ناييني، مسعود آرمات، فرشاد سعيدي، محمد خمسه، محمدرضا دامغاني و خيلي‌هاي ديگر صاحب تجربيات ارزشمندي هستند و نبايد به حال خود رها شوند. بنابراين اميدواريم بعد از انجام انتخابات رئيس فدراسيون واليبال، سرفصلي تازه در به‌كارگيري نيروهاي انساني كارآمد در واليبال ايران گشوده شود.