روزنامه‌هاي صبح امروز ايران در سرمقاله‌هاي خود به مهمترين مسائل روز كشور و جهان پرداخته‌اند از جمله «چيلكات هم چراغان است»،«انقلاب و نوستالژي يک نسل کوبنده»،«صداي پاي انتفاضه در کشورهاي عربي»،«دلسردي گروه 1+5»،«رقابت اصولگرايان جوان با طيف سنتي»،«دلايل دلسردي خانم اشتون»،«همه باهم برابرند ولي برخي برابرترند!»،«ديپلماسي هسته‌اي و مزيت‌هاي اقتصادي»و...كه برخي از آنها در زير مي‌آيد.

كيهان:چيلكات هم «چراغان» است

«چيلكات هم چراغان است»عنوان يادداشت روز روزنامه‌ي كيهان به قلم محمد ايماني است كه در آن مي‌خوانيد؛روز جمعه 14 ژانويه دو رويداد مهم به طور همزمان در اسلامبول و لندن در جريان بود. شهر تاريخي اسلامبول در كرانه درياي مرمره و تنگه بسفر ساخته شده است. كاخ چراغان اسلامبول - مكان مذاكرات ايران و 1+5- كنار تنگه بسفر قرار دارد، جايي كه مرز آسيا و اروپاست. سازندگان اين كاخ لابد تصور نمي كردند كاخ چراغان با موقعيت جغرافيايي خاص آن، 150 سال بعد، ميدان يكي از كش و قوس هاي مهم شرق و غرب باشد.

هتل- كاخ چراغان اكنون ميزبان دور جديدي از زورآزمايي هاي ايران و غرب بود كه از 7 سال پيش به بهانه چالش هسته اي از سر گرفته شد. مذاكرات 14 و 15 ژانويه 2011 اسلامبول بسيار مهم مي نمود اما با همه اهميت، تنها نوك كوه يخي بود كه از آب سربرآورده بود. ماجرايي كه همان روز جمعه در لندن رخ داد، مي توانست به ناظران براي سنجش ارتفاع حقيقي چالش مدد رساند.

كميته چيلكات (كميته بررسي جنگ انگليس در عراق) روز جمعه توني بلر نخست وزير سابق انگليس را براي تحقيق توأم با سرزنش فراخوانده بود. اما موضوع مؤاخذه صرفاً دروغگويي در حمله به عراق نبود. آن گونه كه رسانه هاي غربي ديروز گزارش دادند يكي از پرسش هاي عتاب آلود از بلر اين بود «حمله نظامي آمريكا و انگليس به عراق، سرانجام به تقويت قدرت ايران منتهي شده و همين موجب گرديده تا ايران دنبال گسترش فناوري هسته اي برود.» يعني اگر جنگ و جنايت خوب پيش رفته و باعث موفقيت اشغالگران شده بود، همين كميته احتمالاً به توني بلر مدال هم مي داد اما مسئله اين است كه نقض غرض شده است.

پاسخ هاي متحد بوش در اين نشست تحقيق هم حائز اهميت است. بلر گفت «اوباما مقابل ايران نرمش بيش از حد نشان مي دهد. مطمئن هستم زماني فرا خواهد رسيد كه غرب مجبور شود از اين سياست بيچارگي و عذرخواهي كردن و اشاره به اين كه ما مسئول و مقصر كارهاي ايران و نظام سياسي تندروي حاكم بر آن هستيم، دست بردارد. ما مقصر نيستيم و هيچ ارتباطي به ما ندارد.

حقيقت اين است كه آنها كارهاي خود را مي كنند چرا كه از بيخ و بن با روش زندگي ما مشكل دارند... من اكنون فرستاده گروه صلح در خاورميانه هستم. در وضعيت فعلي و با مسئوليتي كه دارم، نفوذ و ردپاي ايران را در تك تك كشورهاي منطقه مي بينم، نقشي كه برهم زننده وضع فعلي است. آنها هر كاري بتوانند عليه روند صلح خاورميانه انجام مي دهند. بالاخره زماني فرا مي رسد كه ما سرهايمان را از زير برف بيرون بياوريم.» بي بي سي انگليس هرچند اين سخنان بلر را منتشر نكرد اما در تحليل جلسه استيضاح نوشت «حمله به عراق نه تنها وجهه سياسي آقاي بلر را خدشه دار كرد بلكه باعث شد او پيش از موعد، نخست وزيري را واگذار كند. دودستگي اي كه پس از حمله بدون مجوز به عراق در جامعه انگليس پيش آمد، از دهه 1950 تاكنون و در بحران كانال سوئز هم مشاهده نشده بود.»
روايت بخش ديگري از ماجرا را بايد به فرانسيس فوكوياما نظريه پرداز تئوري «پايان تاريخ» سپرد تا پازل تصويري كوه يخي كه در مرز شرق و غرب (در دهانه تنگه بسفر) سر برآورده، كامل تر و نمايان تر شود. فوكوياما به بهانه سفر اخير رئيس جمهور چين به آمريكا تحليلي را با اين مضمون در روزنامه فايننشال تايمز به نگارش درآورده است «در وهله اول قرن 21 شاهد چرخش قابل ملاحظه اي در بخت و اقبال ومنزلت نسبي مدل هاي اجتماعي و سياسي جهان بوده ايم. 10سال پيش وقتي هنوز باد اقتصاد دات كامي نخوابيده بود، آمريكا- اگرچه همه عاشقش نبودند اما- دست بالا و برتر را داشت. همه مي خواستند مدل ليبرال-دموكراسي آمريكا را كپي كنند، فناوري آمريكا جهان را گرفته بود و سرمايه داري، مدل آينده خوانده مي شد. اما جنگ عراق و همزاد شدن دموكراسي با حمله نظامي از يك سو و بحران مالي بازار وال استريت از طرف ديگر، اعتبار اين سياست ها را خدشه دار كرد...». فوكوياما هم با زبان بي زباني مي گويد كه تاريخ دوباره آغاز شده است.

اخباري كه از مذاكرات اسلامبول منتشر شد، بعضاً معطوف به پيشنهادهايي براي توافق هسته اي- مانند نحوه مبادله سوخت و شرط هاي ايران درباره رسميت غني سازي و لغو تحريم ها - بود اما برخي خبرهاي ديگر از دلالي ناكام كاترين اشتون (رئيس انگليسي سياست خارجي اروپا) به نيابت از آمريكا براي مذاكره با ايران حكايت مي كرد. خبرگزاري فرانسه به نقل از يك ديپلمات غربي گزارش داده كه طرف غربي معتقد است بدون مذاكره ميان آمريكا و ايران، پيشرفتي در مذاكرات حاصل نخواهد شد. معناي اين حرف اين است كه فرانسه و آلمان ول معطلند. و انگليس در كفه آمريكا پارسنگي بيش نيست. چين و روسيه هم كه از اول وزنه خود را در كفه آمريكا و غرب ننهاده اند و حسابشان كاملا جداست هر چند كه گاه معاملاتي با آمريكا كرده باشند. از منظر هسته اي محض، آمريكا و دو شريك استراتژيكش (انگليس و رژيم صهيونيستي) با ساعت شني كاهش مداوم فرصت ها و گزينه ها روبرو هستند. ايران 15 ماه پيش حتي يك گرم اورانيوم 20درصد غني شده نداشته است و از غرب مي خواست كه پاي معامله سوخت 20درصدي رآكتور تهران بيايد، اما اكنون اعلام مي كند كه قريب 40 كيلوگرم از اين نوع را توليد كرده است. چرا آمريكا و دو متحد استراتژيكش تا اين حد در مقابل ايران ايزوله و منجمد شده اند؟ آنها مي گويند- و اين يكبار را استثناً دروغ هم نمي گويند- كه تمام تلاش خود را در زمينه تحريم هاي مضاعف فلج كننده، خرابكاري هسته اي، ترور دانشمندان، آشوب و تهديد به كار بسته اند و تيري در تركش مكر و تدبير نبوده كه در چله كمان ننهاده و نينداخته باشند. با خيلي كمتر از اين نقشه ها و دسيسه ها توانسته اند ملت ها و حاكميت هايي را از سر راه بردارند. برخي نقشه هاي آنها گاه، كوه سخت را از جا كنده است. مگر درباره اتحاد جماهير شوروي و اقمار آن نكردند؟ ماجرا چيست؟ بن بست جبهه استكبار مقابل ايران از كدام قاعده و فرمول پيروي مي كند؟

مكر، گاه چنان است كه كوه را از جا مي جنباند اما جامعه مؤمن به وعده پروردگار را نه. خداوند در آيات 46 و 47 سوره ابراهيم مي فرمايد «و قد مكروا مكرهم و عندالله مكرهم و ان كان مكرهم لتزول منه الجبال... كافران و ظالمان هرچه در توان داشتند، مكر ورزيدند. و مكر آنها نزد خداوند آشكار است، هرچند كه مكر آنان كوه ها را از جاي بركند. پس گمان مبر كه خداوند از وعده اي كه به فرستادگانش داده تخلف مي كند. خداست عزتمند صاحب انتقام». اين واقعيت را ذهن هاي ماترياليست بي خبر از حقيقت و باطن عالم درك نمي كنند كه اگر مي فهميدند همچنان سر به صخره انقلابي كه 32 سال پيش در چنين روزهايي از ايران پديدار شد، نمي كوفتند و نمي شكستند.

آن ديپلمات غربي به خبرگزاري فرانسه درست گفته كه طرف دعواي ايران، آمريكاست و بقيه كمابيش تماشاگرند. مذاكرات دو روزه در كاخ چراغان اسلامبول هم سرآمد. توافق يا عدم توافق، تفاوت چنداني در نقشه اصلي چالش ايجاد نمي كند. معضلات ابرقدرتي كه چك برگشتي «پايان تاريخ» و عواقب تلخ آن روي دستش باد كرده، نه در كاخ چراغان و نه در هيچ كاخ ديگري حل شدني نيست، كه تازه بحران هاي زنجيره اي به مثابه دهانه آتشفشان سر باز كرده اند. اكنون پرونده انبوهي از بحران هاي نيمه كاره و لاينحل، پيش روي كاخ سفيد گشوده است ولو جامه گول زنك «مذاكره» و «ديپلماسي» بر تن آن بحران ها كرده باشند. بشماريد؛ 1-صلح خاورميانه (فلسطين) 2-پرونده لبنان و سقوط دولت حريري با پيشدستي حزب الله كه بازي دادگاه ترور حريري را از حيّز انتفاع ساقط كرد 3-پرونده عراق 4-جنگ فيل كش افغانستان 5-سمفوني دسته جمعي بي ثباتي از تونس و الجزاير و مصر تا اردن و يمن 6-شاخ شدن عضو آسيايي ناتو (تركيه) در برابر آمريكا و اسرائيل، و برآمدن اسلامگرايان 7-بحران اقتصادي بي درماني كه آبرويي براي آمريكا و انگليس و فرانسه و آلمان نگذاشت. 8-...
سال ميلادي جديد، حوادث بسياري در آستين دارد. خانم كاندوليزا رايس سال 2006 آن هنگام كه ارتش رژيم صهيونيستي از زمين و آسمان و دريا مردم جنوب لبنان را به خاك و خون مي كشيد و خيال مي شد غلبه با اسرائيل است، ضجه زنان و كودكان بيگناه را چنين ترجمه كرد كه «اين درد زايمان خاورميانه جديد است». حدود 5سال پس از آن ماجرا- كه حزب الله لبنان دوباره متولد شد- بيداري و مقاومت اسلامي در جاي جاي خاورميانه قد كشيده است، به بركت نفس مسيحايي حضرت روح الله(ره) كه 32 سال پيش اول بار ملت ايران را زنده كرد. اين همه آوازها، هنوز پژواك فرياد بزرگ مردي است كه پيروزي مستضعفان را بشارت داد و فرمود آمريكا هيچ غلطي نمي تواند بكند.

شهر اسلام- اسلامبول- جمعه و شنبه، چراغاني عزت اسلام را در «كاخ چراغان» خود ديد. قريب 40 روز پيش در عاشوراي حسين(ع) نيز همين شهر «ياحسين» را فرياد كرد، حال آن كه غرب 80سال كوشيده بود درخت اسلام را از بيخ و بن در تركيه بركند. خيال پردازي نمي كنيم. تركيه و ديگر كشورهاي اسلامي راه فراوان تا اسلامي شدن دارند. اما اين هم حقيقتي انكارناپذير است كه انقلاب اسلامي جاي تا جاي خاورميانه بزرگ ريشه دوانده و كشور به كشور سربرآورده است.

رضوان خدا بر حضرت روح الله كه نهال مبارك انقلاب اسلامي را در جان ملت ايران كاشت.

رسالت:انقلاب و نوستالژي يک نسل کوبنده

«انقلاب و نوستالژي يک نسل کوبنده»عنوان سرمقاله‌ي روزنامه‌‌ي رسالت به قلم دکترحامدحاجي‌حيدري است كه در آن مي‌خوانيد؛نسلي از فعالان اجتماعي و سياسي و نظامي و اقتصادي ايران، که در فاصله سي ساله 1356 تا 1386، اوج فعاليت خود را به اتمام رساندند، بنا به شاخص‌هاي متعددي، از درخشان‌ترين نسل‌هاي تاريخ اين وطن‌اند.

البته، اين اظهار من، به اين معنا نيست که اين نسل، خبط و خطا نداشته است؛ ولي حتي خبط و خطاهايش نيز نبوغ‌آميز و حيرت‌‌آور است.

فوراً مي‌خواهم بگويم که راهيابي‌هاي مؤثر اين نسل، بر خطاهايش مي‌چربد، و بسيار هم مي‌چربد.

اصلاً کاري ندارم که بخشي از فعالان و اذهان درخشاني که از آنها حرف مي‌زنم، در جريان ترميدور پس از انقلاب بزرگي چون انقلاب ما، از گردونه خارج شدند. کاري به اين ندارم که آنها چپي بودند يا راستي، خودي بودند يا غيرخودي؛ صرفنظر از گرايش‌هاي سياسي و ايدئولوژيک، آنها در بخشي از زندگي و حيات مثمر ثمر خود، ”افکار“ و ”اراده“هايي درخشان بودند.

آنها، عظيم‌ترين تغييرات اجتماعي را در طول تاريخ اين ملت رقم زدند.
آنها، انقلاب بزرگي را سازمان دادند، که قطعاً هنوز هم، ابعاد مهم اين انقلاب معلوم نيست.

آنها، رزم و نبرد کوبنده‌اي را با هوشمندي، و با دست خالي، به ثمر? کاملاً قابل قبول، و پيروزي کامل رساندند.

آنها، ويرانه‌هاي استبداد و جنگ را ساختند، به نحوي که پيش از آن، سابقه نداشت.

آنها، ايران را به پايه رقابتي همراه با جهان رساندند، و گزاف نيست، اگر بگوييم اين ملت را به يک ابرقدرت تبديل کردند.

آنها، ادبيات و هنر و زيبايي‌شناسي خاص خود را پديد آوردند.
آنها، در واپسين گام خود در اين ”دنيا“، عزم جزم کرده‌اند که علم و دانش خاص خود را به نام ”بصيرت“ پديد آورند، و ميراث پايداري از خود به جاي گذارند.
جهان را تکان دادند... و دارند مي‌روند...
جهان را تکان دادند... و دارند مي‌روند...
جهان را تکان دادند... و دارند مي‌روند...
اين نوستالژي و افسوس، حال من، به وقت مواجهه با آنهاست. همه آنها را، از هر تيپ و جناح و مسلکي که مي‌بينم، هر چند کم و بيش، اين نوستالژي و افسوس را در اعماق وجود خود حس مي‌کنم؛ جهان را تکان دادند... و دارند مي‌روند...

احساس مي‌کنم که آنچه بايد از آنان مي‌آموختيم، نياموختي

www.mahdipc.tk
سایت خدماتی تک بیست