اين جايزه براي من معنا و اهميت بسيار ويژه‌اي دارد، زيرا رابطه من با اسپانيا رابطه‌اي بسيار قديمي است. ماجراي اولين رمان من به نام «لئوي آفريقايي» در آندلس آغاز مي‌شود و آندلس در تاريخ تمدن بشري جايگاه ويژه‌اي دارد. آندلس جايي است كه تمدن‌هاي عربي، اسلامي، اسپانيايي، اروپايي، مسيحي و يهودي با هم تلاقي پيدا مي‌كنند و من اكنون با اين شرايطي كه در جهان برقرار است، احترام ويژه‌اي به جايگاه آندلس در تاريخ جهان مي‌گذارم.

بله. من شخصاً طرفدار نظريه جنگ ميان تمدن‌ها نيستم. حتي اگر اين جنگ در عالم واقع وجود داشته باشد، ما بايد با آن مقابله كنيم. اين سرنوشت محتوم جهان نيست، زيرا ذات روابط ملت‌ها براساس جنگ نيست. وضعيتي كه اكنون وجود دارد، يعني ستيز ميان تمدن‌ها، امري غيرعادي است و بايد از آن گذر كنيم. انسانيت از گذشته به ما رسيده و وظيفه ما است كه آن را به آينده برسانيم و اين امر با جنگ ميان تمدن‌ها تحقق نمي‌يابد.

اروپا بايد يك نمونه ارائه كند، زيرا قابليت حل اين مشكل را دارد. ولي من يقين دارم كه ما به گفت‌وگوي تمدن‌ها اعتقادي نداريم. ما بايد مدام اين موضوع را به مردم و مخصوصا جوانان گوشزد كنيم كه همزيستي مسالمت‌آميز امري است كه بايد به آن رسيد و هميشه در طول زندگي از آن حرف زد.

چرا. شايد كمي خيالي باشد، اما ما امروز به چنين چشم‌اندازي نيازمنديم. جهان امروز به لحاظ مادي كاملا تغيير پيدا كرده، اما به لحاظ معنوي و ذهني پيشرفتي نكرده است. در عصر حاضر هم بايد به اين فكر كنيم كه همه زمين، يك سرزمين واحد است و همه انسان‌ها يك سرنوشت واحد دارند.

بله، البته غرب ارزش‌هاي خوب هم دارد، اما در قرون اخير در روابطش با ديگران به اصول پايبند نبوده است. به عبارت ديگر، مثلا انگليس به همان شيوه‌اي كه در كشور خودش عمل مي‌كرده و به ارزش‌ها و اصول احترام مي‌گذاشته، در هندوستان رفتار نكرده است. يا فرانسه‌اي كه در الجزاير يا ماداگاسكار خود را بروز داد، همان فرانسه‌اي نيست كه در كشور خودش است. بلژيك در بلژيك با بلژيك در كنگو متفاوت است يا آمريكا رفتار درستي با كشورهاي آمريكاي لاتين يا ديگر نقاط دنيا ندارد.

مثلا در همه جا! ارزش‌ها ي انساني را بايد براي همه درنظر بگيرند، نه فقط براي خودشان.

آن حمله مقدمه رنج و مصيبت بيشتر مردم و آغاز جنگ‌هاي فرقه‌اي در عراق بود. من بسيار متاثر شدم. چيزي كه در عراق طي اين سال‌ها ديدم مسلما مرا ناراحت كرده است.

بگذاريد داستاني را براي شما بگويم. يك روز از يك روستايي مي‌پرسند كدام‌ يك از فرزندانتان را بيشتر دوست داري. روستايي مي‌گويد: «آن فرزندم را كه مريض است تا وقتي خوب شود و آن ديگري را كه رفته بيرون تا وقتي بازگردد.» و من هم همين پاسخ را مي‌دهم. وقتي مشكلي در لبنان پيش مي‌آيد، من احساس مي‌كنم بيشتر لبناني هستم و وقتي در اروپا بحراني به وجود مي‌آيد فكر مي‌كنم بيشتر اروپايي هستم.

اميرحسين بلاغت
جام‌جم